මේ කල්පයෙහි මැ කෙලෙස් රහිත වූ නිවනට පැමිණි ලෝකනායක වූ කස්සප නම් පුරුෂොත්තමයන් වහන්සේ උපන් සේක. ඒ නරවීරයන් වහන්සේගේ ද සසුන්හි පැවිදි වැ පුහුණු කළ සදහම් ඇති ව ප්‍රවෘජායෙහි විශාරද වූවා සුසීල ද ලජ්ජා ඇත්තී ද වී. ත්‍රිවිධ ශික්‍ෂායෙහි නිපුණ වී. යාවජ්ජීවයෙන් හිත එළවන බොහෝ ධර්මකථා කළේ වී. මනා කොට කළ ඒ කර්මයෙන් ද චේතනා පිහිටුවීමෙන් ද මම මිනිස්කය හැරපියා තව්තිසා දෙව්ලොවට ගියෙමි.

දැන් පශ්චිම භවයෙහි රජගහ පුරවරයෙහි සමෘද්ධ වූ මහත් රත්න ඇති සිටු කුලයෙහි ජාත වූවා, යම් කලෙක භික්‍ෂුසංඝයා විසින් පිරිවරන ලද ලෝකනායකයන් වහන්සේ රජගහ නුවරට වැඩිසේක් යැ. රන් වර්ණ සම ඇති භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දැමුණු සේක්, කෙලෙසුන් කෙරෙන් වෙසෙසින් මිදුණු පුරාණ ජටිල වූ දහසක් රහතුන් සමග රජගහ නුවරට පිවිසි සේක් යැ. ඒ බුද්ධානුභාවය ද දැක ගුණ සමූහය ද අසා බුදුන්වහන්සේ කෙරෙහි සිත පහදවා ශක්ති පරිදි උන්වහන්සේ පිදීමි.

යළි පසුකලෙක ගිහිගෙන් නික්මැ ධම්මදින්නා මෙහෙණ සමීපයෙහි අනගාරිය සාසනයෙහි පැවිදි වීමි. මම කෙස් සිඳිනු ලබත් මැ කෙලෙසුන් දැවීමි, පැවිදි වැ නොබෝ කලෙකින් මම සියලු ශාසනය ඉගෙනගත්මි. ඉක්බිති මහජන සමාගමයෙහි දහම් දෙසීමි, මා දහම් දෙසන කල්හි නොයෙක් දහස්ගණන් සත්ත්‍වයන්ට ධර්මාවබෝධය වී, ඒ දැන අතිශයින් විස්මයට පැමිණි මා පිළිබඳ පැහැදුණු යක්‍ෂයෙක් රජගහනුවර හැසිරැ,

“යම් කෙනෙක් අමෘතපදය දේශනා කරන සුක්කා මෙහෙණන් ඇසුරු නො කෙරෙත් ද, මේ රජගහනුවර මිනිස්සු කුමක් කළාහු සුරා පානය කළවුන් සෙයින් සිටිත් දැ” යි ඝෝෂා කළහ..

බැහැර නොහෙලිය යුතු වූ, පියවින් මිහිරි වූ ඕජාවත් ඒ ධර්මය නුවණැත්තාහු පානය කෙරෙති සිතම්.  මම සෘද්ධියෙහි ද දිව්‍යශ්‍රොත්‍රධාතුයෙහි ද වශී වෙමි, පරසිත් දන්නා නුවණෙහි ද වශී වෙමි. පෙර විසූ කඳපිළිවෙළ දනිමි, දිව ඇස පිරිසිදු කරන ලද, සියලු ආස්‍රවයෝ ක්‍ෂය වූහ, දැන් පුනර්භවයෙක් නැති.අර්ථ ධර්ම නිරුක්තීන්හි ද එසේමැ පටිභානයෙහි ද මාගේ නුවණ උපන. ක්ලේශයෝ දවන ලදහ. බුදුසසුන් කරන ලදී.