“එදා ‘කුස ජාතකයෙහි’ නුඹ වහන්සේ ‘කුස’ රජව මා ‘පභාවතී’ ව වසද්දී රූප මදයෙන් මත්ව සිටි මා නිසා නුඹ වහන්සේ බොහෝ ගැහැට විඳි සේක. නමුත් පෙර දවස පසේ බුදු රජාණන් වහන්සේට කළ අපරාධයාගේ උදහසින් විරූපී මුහුණක් ලැබූ නුඹ වහන්සේ පිළිබඳ මා දැඩි කම් කළේ මා ද එම පසේ බුදු රජාණන් වහන්සේ ඉදිරියේ කළ ප්‍රාර්ථනාවක් නිසා  මිස මාගේම වූ චේතනාවක් නිසා නොවේ.”

“ඒ සත් මස මුළුල්ලේ නුඹ වහන්සේ මහා දුක් අනුභව කරමින් මැටි පොළොවෙහි සැතැපෙන කල මා ද සත් මස පුරා සයනෙහි නොසැතපීමි. නුඹ වහන්සේ දුක් ගන්නා බව දකිමින් මා ළය කකියවද්දී මා හැඬූ බවවත්, එදා බත් කද ගෙන මා පරික්ෂාකරනු පිණිස දොර පඩිය මත වැටී සිටිද්දී ඒ දැකීමෙන්  ළය පැලී යන තරම් ශෝකයෙන් මා හැඬූ බවවත් නුඹ වහන්සේ තබා මා දෙමාපියන් හෝ කුදියවත් දැන සිටියා නොවේ. මා තනිවම ඒ දුක් ගත් බව දන්නෝ මා පමණී. පෙර කර්මයාගේ දඬුවමින් දුක් අනුභව කළ යුතු වූ බැවින් මිසක ඒ කිසිවක් මාගේ අන්‍ය වූ චේතනාවක් නිසා සිදුවූවක් නොවේ.”

“සත් මස පුරාවට මාගේ ස්වාමී වූ කුස නිරිඳුන් පිසූ බත මා අනුභව නොකළෙමි. නීච දාසි බතින් මා යැපී ගත්තෙමි. ඒ දාසි බත කුස රජු අනුභව කළ දංකුඩ බතටත් වඩා සිය ගුණකින් නීරසය. නමුත් මා එය නුඹ වහන්සේ පිළිබඳ ක්‍රෝධ නැති සිතින්, හුදෙක් කර්මයාගේ පෙළඹවිමෙන් උපන් දුකින් යුතුව අනුභව කලෙමි.”

“එසේ රූප මදයෙන් මත්ව කර්මයාගේ බලයෙන් පහර කමින් සිටිද්දී පවා මම් නුඹ වහන්සේගේ පාරමිතා පූර්ණයට උපකාර කළෙමි. මා නිසා කිසිඳු ලෝභ සිතක් නැතිව මෑණියන්ට රාජ්‍ය පවරා දී කුසාවතිය හැර යාමෙන් නුඹ වහන්සේ කළ දෑ ‘දාන පාරමිතාව’ පිරිමෙහිලා උපකාරි වුයේය. මා හැර අන්‍ය ස්ත්‍රියක් ඇසුරු නොකිරීමෙන් පිරූ පංචශීලය’ සීල පාරමිතාව’ පිරීම පිණිස උපකාරී වූයේය. මා ම පතා සකල රාජශ්‍රී හැර ආ හෙයින් ‘නෛශ්ක්‍රම්‍ය පාරමිතාව’ සිද්ධ වූයේය. රාජ සුකුමාලව සිටියදීත් එක දවසින් හාරසියයක් ගවු ගෙවා පැමිණ සත් මසක් මුළුල්ලේ දර දිය අදිමින්, හැළි වළං සෝදමින්, දිවා රෑ වෙහෙසෙමින්, රාත්‍රියේ නොනිඳමින්, තුන් වේලෙහි බත් වෑංජන පිසිමින්, බත් කද කර තියන් යෑමෙන් ඒමෙන් ආදී වශයෙන් ගත් දුක් බොහෝ හෙයින් ඒ හැම කල්හිම ‘වීර්‍ය පාරමිතාව’ සිද්ධ වූයේ ය. මා උදෙසාම විශේෂයෙන් කර්මාන්ත කිරීමෙන් ‘ප්‍රඥා පාරමිතාව’ සිද්ධ වූයේය. මා බලහත්කාරයෙන් ගෙන්වා ගැනීමේ හැකියාව තිබෙද්දීත් එසේ නොකර බොහෝ දුක් අනුභව කිරීමෙන් ‘ක්ෂාන්තී පාරමිතාව’ සිද්ධ වුයේ ය. මා නොපතනුවයි කියද්දීත් ‘පුරුෂ විර්‍ය ඇත්තේ නම් නුඹ මා හට භාර්‍යාව වනවා මිස නුඹට මා හැර ස්වාමියෙකු නැතැයි ‘ කියා පසුව එය සනාථ කිරීමෙන් ‘සත්‍ය පාරමිතාව’ සිද්ධ වූයේ ය. එක් වරක් කැරකූ සක හිරු අස්තානයට යන තෙක් එසේම තිබීමෙනුත්, මා උදෙසා පමණක්ම අදිෂ්ඨාන කරමින් සෑදූ රූ කැටයම් මා හට පමණක්ම දර්ශණය කරවාලීමෙන් ‘අදිෂ්ඨාන පාරමිතාව’ සිද්ධ වූයේ ය. මුළු දඹදිව සත් රජවරුන් මා පතා යුධ වැදී සිටියත්, මා කොතරම් දැඩි වූවත් ඒ හැම කල්හිම මෙත් සිතින් විසුවා වූ හෙයින්  ‘මෛත්‍රී පාරමිතාව’ සිද්ධ වූයේ ය. හැම කල්හිම මහ මෙර සේ අකම්පිතව, නොසෙල් වී සිටි හෙයිනුත් , සියලු දුක් සැප ඉවසා දරා සිටි හෙයිනුත් ‘උපෙක්ෂා පාරමිතාව’ සිද්ධ වූයේ ය.”

මෙසේ, පෙර කුස ජාතකයෙහි ආ පරිද්දෙන් සියලු තතු පිළිබඳ අපගේ යසෝදරා මහ රහත් තෙරණින් වහන්සේ, දෝශයක් නොවීම සිදු වූ දෝශයන්ට භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ඉදිරියේ සමාව අයැද සිටි සේක