විපස්සී – සිඛී – වෙස්සභූ – කකුසන්‍ධ – කෝණාගමන – කස්සප භාග්‍යවතුන් වහන්සේලාගේ ශාසනයෙහි පැවිදි වැ සිල්සපන් නුවණැති සන්හුන් ඉඳුරන් ඇති මෙහෙණක් වැ බහුශ්‍රැත වැ ධර්මධර වැ දහම් උගන්නී ද අසන්නී ද ගුරුන් ඇසුරු කරන්නී ද වීමි. ජනයා මැද දහම් දෙසන මම බුදුසසුන්හි ප්‍රකට වීමි, ඒ බහුශ්‍රැත භාවය හේතු කොටගෙන මම ප්‍රියසීල මෙහෙණන් ඉක්මවා සිතීමි.

යළි දැන් පශ්චිම භවයෙහි සැවැත් පුරයෙහි මම අනේපිඬු සිටුහුගේ ගෙයි කළදැස්සක කුස උපන්නෙමි. එකකින් ඌන වූ සියය පුරමින් යම් හෙයෙකින් දැස් කුලෙහි උපන්මු ද, එහෙයින් “පුණ්ණා” යයි මාගේ නම විය. දිනක් දිය ගෙන ඒමට ගියේ දියමැද සීතලෙන් වෙවුළන සොත්‍ථිය බමුණකු දිටිමි. ඔහු දැක මෙය කීමි,

“හැම කලැ සීතයෙහි දිය ගෙන යන මම හිමියන්ගේ දඬුවම් බියෙන් බිය පත්වැ වාක් දෝෂ භයින් පීඩිත වැ ජලයට බසින්නෙමි. බමුණ, තෙපි කවරකුට බියපත් වැ හැම කල්හි වෙවුළන ගාත්‍රයෙන් යුක්ත වැ දියට බසිහු ද? අතිශයින් සීත විඳිනවු යැ තෙපි.”

“භවතිය පුණ්ණාවෙනි, කුශලකර්මයක් කරනකළ සෝදා හරිනකළ ඒකාන්තයෙන් දැන දැනම නොවේද නුඹ අසන්නේ? භවතිය, මහලු වූ හෝ තරුණ වූ හෝ යමෙක් පව්කම් කෙරේ නම් උදකාභිසේවනයෙන් පාපකර්මයෙන් මිදේ”

“එසේනම් මෙහි දියේ වසන ගෙම්බන්, මත්ස්‍යයන්, කැස්බෑවුන් සහමුලින්ම පවු ගෙවා නිම කළෝ නොවෙත්ද? උන් සිටින්නේම මේ සීතල ජලය තුළ ගිලී නොවේද?”

දියෙන් නැගීසිටිනහුට ධර්‍මාර්ථයෙන් යුක්ත වූ වදනක් මෙසේ කීමි. හේ ඒ අසා සංවේගයට පත් ව පැවිදි වැ රහත් වී.