බෝසත් රජු ඇයගේ වචනය හිස් මුදුනින් පිළිගත්තේය. සතුටු වෙමින් මෙසේ ද කීවේය.

“මා ප්‍රිය සොඳුර, මා ඒ හැසිරුණු උතුම් මාර්ගයේ මා යලිත් හැසිරෙන්නෙමි. අත් නොහැර හැසිරෙන්නෙමි. නැවත නැවතත් හැසිරෙන්නෙමි. මා රහත් මුනිවරුන් බැහැ දැකීමෙහිලා බොහෝ ප්‍රිය කරන්නෙමි.”

“මා ප්‍රිය සොඳුර, උත්තම රූ දරන කෝසල දියණිය, සොලොස් දහසක් වරඟනන් වන් පුරඟනන් මැද නුඹම බබලන්නීය. බොහෝ යස ඉසුරින් පිරි මේ බරණැස් පුරවරයට නුඹම ස්වාමි දියණිය වන්නේය. මේ සා රාජශ්‍රීයක් ලබන්ට නුඹ කල පින කුමක්ද? කුමක් නිසා නුඹ මෙතරම් ඉසුරුබරව ඉපදුනෙහිද?”

එවිට ඇයටද ජාතිස්මරණ ඥානය පහළවිය. ඈ මෙසේ උදම් ඇනුවාය.

“රජතුමනි, මම එකල කිසියම් ධනවත් කුලයක දාසියක් වී සිටියෙමි. මම දැහැමෙන් ජීවත් වෙන සිල්වත් වූ ප්‍රිය මනාප එකියක් වීමි.”

“දිනක් මා මට ලැබුණු බත්පත දෙවරක් නොසිතාම එක්තරා භික්ෂූන් වහන්සේ නමකට පූජා කලෙමි. ඒ දානය ගැන බොහෝ සතුටින් ආයෙ ආයෙමත් සිහිපත් කරමින් මා බොහෝ සතුටු වූවෙමි. එසේ මා දිවි ඇති තෙක් සිට මියගොස් කෝසල මහ රජුගේ දියණිය වී උපත ලැබුවෙමි. වැඩිවිය පැමිණි මා ඔබ වහන්සේ හා සරණ ආයෙමි.”

මෙසේ රජතුමාත් දේවියත් තමාගේ පූර්ව පින් බලයන් සිහිපත් කරමින් බොහෝ සතුටු වූහ. නගරය පුරාත් මුළු රාජධානිය පුරාත් සියලු දඹදිව පුරාත් දන් හල් පිහිටුවා නිති දන් වැටක් පවත්වාලූහ. ගංගාවක් ගලා බස්නාක් සේ මුළු බරණැස පුරා දානයෝ ගලා බස්නා ලදී. එකල දඹදිව සිටි මිනිසුන් අන්‍යවූ ජීවනෝපායක් නොකොට රජුගේත් දේවියගේත් දන් වැටෙන්ම ජීවත් වූහ. ඔවුන් සියලුම දෙන රජුත් දේවියත් අනුගමනය කරමින් නිති පන්සිල් රකිමින්, පොහොය අටසිල් රකිමින්, දැහැමෙන් සෙමෙන් ජීවත් වී දෙව්ලොව උපත් කරා ගියහ.