පෙර කරපු කර්මයෙන්මයි මේ සැප විපාක ලැබෙන්නෙ. නමුත් මේ සිත්කලු රූප, ශබ්ද, ගන්ධ, රස, ස්පර්ශවලට ඔහුගේ සිත යට වෙනවා. ස්වල්ප නොවන නැටුම්, ගැයුම්, කම්සුව, කෙළිසෙල්ලම්වලින් සතුටු වෙවී ඉඳල උයන්වල විනෝද වෙවී ඉඳල රජගහ නුවරට ඇතුළු වෙනවා.

එතකොට ඔහු සුනෙත්ත නම් වූ පසේබුදු සෘෂිවරයාණන්ව දැක්කා. උන්වහන්සේ දමනය වෙලා ඉන්නෙ. ඒ සිත සමාහිතයි. අල්පේච්ඡයි. වරදට ලැජ්ජයි. පාත්‍රයට ලැබුණු දෙයකින් සතුටු වෙනවා. ඉතින් ඔහු ඇතා පිටින් බැස්සා. ‘ස්වාමීනි, පිණ්ඩපාතේ ලැබුනාද?’ කියල ඇහුවා. උන්වහන්සේගේ පාත්‍ර අතට ගත් ඒ රජ කුමාරයා, තද බිම් ප්‍රදේශයක පාත්‍රය පොළොවෙ ගැහුවා. හිනා වෙවී ඉවත් වෙලා ගියා. ‘ඒයි භික්ෂුව, මං කිතව රජ්ජුරුවන්ගෙ පුතා. තමුසෙ මට මොනව කරන්ටද?’

ඒ දරුණු පාප කර්මයේ විපාකත් ඒ විදිහටම කටුකයි. ඊට පස්සෙ ඒ රාජ පුත්‍රයා නිරයේ ගිහිල්ලා කොයි විදිහටද දුක් වේදනා වින්ඳේ?

පව්කම් කරපු ඔහු නිරයේ ඉපදිලා දුක් විඳපු අවුරුදු ගණන මෙහෙමයි. අසූහාරදාහක් අවුරුදු ගණන හයෙන් වැඩි කරල ගත්තු අවුරුදු නහුත ගණනක් ඔහු බොහෝම දුක් වින්ඳා. ඒ අඥාන පුද්ගලයාව උඩු අතට නිරයේ පැහුනා.

යටිකුරු අතටත් නිරයේ පැහුනා. වම් ඇලයෙන් ඉඳගෙනත් නිරයේ පැහුනා. දකුණු ඇලයෙන් ඉඳගෙනත් නිරයේ පැහුනා. උඩු අතට පාද ඇතිව ඉඳගෙනත් නිරයේ පැහුනා. බොහෝ කාලයක් නිරයේ පැහුනා. අවුරුදු දහස් ගණන්, ගොඩාක් අවුරුදු ගණන්, අවුරුදු නහුත ගණන් ඒ පව් කරපු අඥානයා ඒ නිරයේ අතිශයින්ම බලවත් දුකට පත්වුනා.

කේන්ති යන උදවිය කෙරෙහි කිසි දවසක නොකිපෙන, යහපත් ගතිපැවතුම් තියෙන ඒ මුනිවරයාණන් හට කරදර කරලා පව්කම් කරලා තමයි ඔය ආකාරයේ කටුක දුක් දොම්නස් විඳින්නෙ. ඒ පුද්ගලයා බොහෝ අවුරුදු ගණනක් බොහෝ දුක් විඳ විඳ ඉඳල එයින් චුත වුනා. ඊට පස්සෙ පිපාසයෙන් බඩගින්නෙන් වේදනා විඳින පෙරේතයෙක් වුනා.

සැප සම්පත්වලින් මත්වෙලා හිටපු නිසයි මේ ආදීනව හටගත්තෙ. මේක තේරුම් ගත්ත මනුස්සයා සැප සම්පත්වලින් හිතට ගන්න එක දුරු කරන්න ඕන. නිහතමානී බව ඇති කරගන්න ඕන. යම් කෙනෙක් බුදුවරයන් වහන්සේලා කෙරෙහි ගෞරවයෙන් යුක්ත නම් ඒ කෙනාට මේ ජීවිතයේදීම ප්‍රශංසා ලැබෙනවා. ඒ ප්‍රඥාවන්ත කෙනා කය බිඳී මරණින් මතු දෙව්ලොව උපදිනවා.