එම්බා රේවතී, නුඹ පාපී කෙනෙක්. දන් නොදෙන කෙනෙක්. තිට අපායෙහි දොර විවෘත වුනා. දැන් ඉතින් නැගිටපන්. දුගතියෙහි ඉපදුනාම නිරා දුකින් පෙළි පෙළී නිරි සතුන් තීව ඇදගෙන යන්නේ නම් තැනකටද එතැනට අපි තීව අරගෙන යනවා.

ඒ යක්ෂයෝ දෙන්නාම යම දූතයෝ. ඇස් ගෙඩි ලේ පාටයි. ඔවුන් රේවතීට එහෙම කියල වෙන වෙනම රේවතීගේ අත්වලින් අල්ලා ගත්තා. තව්තිසා දිව්‍ය ලෝකයේ දිව්‍ය පිරිස ළඟට ගියා.

හිරුරැස් වගේ සිත් කළුයි. ප්‍රභාස්වරයි. සුන්දරයි. රත්තරන් දැලෙන් නිර්මිතයි. සූරිය රැස් වගේ බබලන දිව්‍ය ජනයා පිරුණු මේ විමානය කාගෙද? සුවඳ සඳුන් තැවැරූ සිරුරු ඇති දිව්‍ය අප්සරාවන් නිසා ඒ විමානයේ ඇතුළතත් පිටතත් ලස්සන වෙනවා. හිරු මඬලේ එළියට සමාන එළියක් ඒ විමානෙන් විහිදෙනවා. දෙව්ලොව ඉපදිලා මේ විමානයට ඇවිදින් සතුටු වෙන කෙනා කවුද?

බරණැස් නුවර උපාසකයෙක් හිටියා. එයා ගේ නම නන්දිය. ලෝභකමක් නෑ. දානපති කෙනෙක්. ඉල්ලන්න සුදුසු කෙනෙක්. මේ දිව්‍ය ජනයා පිරුණු හිරු රැස් වගේ බබලන විමානය අන්න එයා ගෙ. සුවඳ සඳූන් තැවැරූ සිරුරු ඇති දිව්‍ය අප්සරාවන් නිසා ඒ විමානයේ ඇතුළතත් පිටතත් ලස්සන වෙනවා.

හිරු මඬලේ එළියට සමාන එළියක් ඒ විමානෙන් විහිදෙනවා. දෙව්ලොව ඉපදිලා මේ විමානයට ඇවිදින් සතුටු වෙන කෙනා එයා තමයි.

හා! මං තමයි ඒ නන්දිය ගේ බිරිඳ. ඒ සියලු පවුල්වලටම ඉසුරුමත් ගෘහණිය වුනේ මමයි. මං දැන් ඒ මගේ ස්වාමියාගේ විමානයේ තමයි ඉන්න කැමති. නිරය නම් මං දකින්නවත් පතන්නෙ නෑ. එම්බා, පාපී තැනැත්තිය, අර තියෙන්නෙ තිගේ නිරයයි.

තී මනුස්ස ලෝකෙදී කිසි පිනක් කළේ නෑ. මසුරු අය, අනුන්ව කුපිත කරවන අය, පවිටු ජිවිත ඇති අය දෙවියන් එක්ක එකතු වෙලා ඉන්ට වාසනාව ලබන්නෙ නෑ.

මොනවද මේ? අසූචි, මුත්‍රා මහා ජරාව නේ පෙනෙන්නෙ. මොකක්ද මේ ගඳ? මේ හමා ගෙන එන අසූචි ගඳ මොකක්ද?

එම්බා රේවතී, මේක තමයි සංසවක කියන නිරය. මේක හරි ජඹුරයි. මිනිසුන් සියයකට වඩා ජඹුරයි. යම් තැනක අවුරුදු දාහක් තී පැහෙනවාද, මේ එතැන තමයි.

ඇයි? මං කයෙන් වචනයෙන් මනසින් නරක දේවල් කරල තියෙනවාද? සියයක් පුරුෂයන්ගේ ජඹුර ඇති සංසවක නිරයේ පැහෙන්ට මං කළ වරද මොකක්ද?

ශ්‍රමණයන් වහන්සේලා, බ්‍රාහ්මණයන්, තව අනෙකුත් යාචකයන් වගේ උදවියට තී බොරුවෙන් වංචා කළා. ඒ පාපය රැස් කළේ තී නෙව. එම්බා රේවතී, ඒ නිසයි තිට මේ සියක් පුරුෂයන් ගැඹුරු ඇති සංසවක නිරය ලැබුනේ. දැන් ඉතින් දහසක් අවුරුදු තී මෙහි පැහේවි. එහෙ අත් කපල දානවා. පාදත් කපලා දානවා. කණුත් කපල දානවා. නාසාත් කපල දානවා. ඒ වගේම කපුටන් රංචු ගැහිලා තුඩෙන් විද විද මස් කනවා.

අනේ මාවත් ආපසු මනුස්ස ලෝකෙට අරගෙන යන්න. මං වැඩි වැඩියෙන් පින් කරනවා. දන් දෙනවා. චරිතවත් වෙනවා. සිල් රකිනවා. ඉඳුරන් දමනය කර ගන්නවා. යමක් කරල සැපවත් වෙනවා නම් පසුතැවෙන්නෙ නැත්නම්, අන්න ඒ පින් කරනවා.

තී ඉස්සර ප්‍රමාද වුනා. දැන් ඉතින් වැළපියං. තමන් කරපු දේවල්වලට අනුව තමයි විපාක විඳින්න ලැබෙන්නෙ. දිව්‍ය ලෝකයෙන් මනුස්ස ලෝකයට ගිහින් මං ඔය කරුණ ගැන අසද්දී කවුරු නම් උත්තර දේවිද? දඬු මුඟුරු අත් හළ සිල්වතුන්ට දන් දෙන්ට ඕන. වස්ත්‍ර පූජා කරන්ට ඕන. සෙනසුන් දෙන්ට ඕන. දන් පැන් පූජා කරන්ට ඕන. ඔය මසුරු උදවිය කිපෙන උදවිය පවිටු ගති ඇති උදවිය දෙව්ලොව යන්නෙ නෑ කියල කවුරු නම් කියාවිද?

ඒකාන්තයෙන්ම මං මේ ලෝකෙන් චුත වෙලා මනුස්ස ලෝකේ උපදිනවා. එතකොට මං අනුන් විසින් මගෙන් ඉල්ලන්ට සුදුසු කෙනෙක් වෙනවා. සිල්වත් වෙනවා. දන් දෙනවා. චරිතවත් වෙනවා. සිල්වත්ව ඉන්ද්‍රිය දමනයෙන් යුක්ත වෙනවා. වැඩියෙන් පින් කරනවා. දුෂ්කර මං මාවත්වල ඒදඬු පාලම් හදනවා. ගස්වැල් රෝපණය කරනවා. පිංතාලි හදනවා. පැන් පොකුණු හදනවා.

සතුටු සිතින්මයි මං ඒවා කරන්නෙ. එතකොට මං තුදුස්වක පසළොස්වක අටවක පටිහාරිය පක්ෂයේ පෝයවල්වල මං අටසිල් සමාදන් වෙනවා. මං හොඳට උපෝසථය රකිනවා. හැමදාම සිල්වත්ව සංවර වෙනවා. දන් දෙන්න පමා වෙන්නෙ නෑ. දැන් මං පින්වල විපාක ඇස් දෙකෙන්ම දැක්කා.

ඔය විදිහට රේවතී නන් දොඩවන්න පටන් ගත්තා. හොඳටම තැති අරගෙන බියෙන් සැලෙන්න වුනා. එතකොට යමපල්ලන් රේවතී ගේ දෙපයින් අල්ලා යටිකුරු කළා. ඝෝර වූ සංසවක නිරයට හෙළුවා.

මං ඉස්සර හරිම මසුරුයි. ශ්‍රමණ බ්‍රාහ්මණයින්ට මං හරියට බැණවදිනවා. බොරු කිය කියා ස්වාමියාව රවටනවා. දැන් මං මේ භයානක වූ සංසවක නිරයට වැටිල පැහෙනවා.