මං ඉස්සර හරි ලස්සනයි. හරිම හැඩයි. හැම සැප සම්පතක්ම තිබුණා. මං ඒවයින් මුසපත් වුණා. යෞවන මදයෙන් මත්වුණා. හරි ම අහංකාරකමින් හිටියේ. අනිත් කාන්තාවන්ව පහත් කරල හිතුවේ.

ඉතින් මං ඒ දවස්වල ලස්සනට ඇඳල මේ ශරීරය සරස ගන්නවා. මෝඩ ජනතාවගේ වර්ණනාවන්ට ගැලෙපන විදිහට ඇඳගෙන ‘වේසා ගෙයි’ දොරකඩට වෙලා ඉන්නවා. මුවන් අල්ලන්ට උගුල් අටවන වැද්දෙක් වගේ.

මං ඒ කාලෙ ඇඳුම් ඇන්දෙ රහස් තැන් පිටට පෙනෙන විදිහට. මෝඩ ජනතාව මගේ ළඟට නිකම්ම ඇදිල ආවා. මං උස් හඬින් හිනා වෙවී විවිධ මායාවල් කළා.

එහෙත් අද මං, හිස මුඩු කරගෙන, දෙපට සිවුරු දරාගෙන පිණ්ඩපාතෙ කරගෙන ජීවත් වෙනවා. ගස් යට කල් ගෙවනවා, ධ්‍යාන භාවනා කරනවා. මට සමාධිමත් සිතක් තියෙනවා.

දිව්‍ය මානුෂික හැම බන්ධනයක්ම මං නැතිකරල දැම්මා. හැම ආශ්‍රවයන්ම ගෙවල දැම්මා. සිසිල් වුණා. නිවුණා.

මං ඉස්සර ගත කළේ පුදුම ජීවිතයක්. තල් ඇටවලින් ඔළුවෙ කෙස් ඉදිරුවා. දත් මැද්දෙ නෑ. එක රෙද්දක් විතරක් ඇඳගෙන ජීවත් වුණේ. ඒ කාලේ මං හරි දේ දැක්කෙ වැරදි දේ හැටියට. වැරදි දේ දැක්කෙ හරි දේ හැටියට

එදා දවල් කාලෙන් පස්සෙ ගිජුකුළු පර්වතෙන් පහළට වඩින, භික්ෂු සංඝයා පිරිවරා ගත්ත බුදුරජාණන් වහන්සේ ව දැකගන්ට ලැබුණා.

මං බුදු සමිඳුන් ඉදිරියට ගියා. බිම දණ නමා ගෙන ඇඳිලි බැඳ ගෙන වන්දනා කළා. ‘පින්වත් භද්දා, මෙහාට එන්න’ කියලා උන්වහන්සේ මට වදාළා. ඒක තමයි උපසම්පදාව.

මං ඉස්සර ඇවිද ගෙන ගියේ අංග, මගධ, වජ්ජි, කාසි, කෝසල, ජනපදවල. දැනුත් මං එහි ඇවිදිනවා. දැන් යන්නෙ ණය රහිත ව යි. රහත් භික්ෂුණියක් හැටියට පිණ්ඩපාතෙ වළඳන්ට අරගෙන දැන් පනස් අවුරුද්දක් වෙනවා.

මේ ප්‍රඥාවන්ත උපාසක මහත්තයා ඇත්තෙන් ම ගොඩාක් පිං රැස් කරගත්තා. සියළු කෙලෙස්වලින් නිදහස් වුණ භද්දා භික්ෂුණියට යි ඔය සිවුර පූජා කරගත්තේ.