එතකොට මං හොඳ කරුණ වයසෙ හිටියෙ. සුදු ඇඳුමක් ඇඳගෙන බුදු සමිඳුන්ගෙන් සද්ධර්මය අසාගන්ට මාත් ගියා. එතැන දී අප්‍රමාදී ව සිහිනුවණ යොමු කරන කොට මට ආර්ය සත්‍ය අවබෝධය ඇති වුණා.

එතැන ඉඳල මට කාමයන් ගැන ඇතිවුණේ අරතියක් මයි. පංච උපාදානස්කන්ධ ගැන නන්දිරාගය පැවතීම මං දැක්කේ භයජනක දෙයක් හැටියටයි. ඉතින් මං මහණ වෙන්ට කැමැති වුණා.

අන්තිමේ දී නැදෑයන් ව ත්, දැසි දස්සන් ව ත්, කම්කරුවන් ව ත්, සරුසාර කුඹුරු වතුපිටි ත්, සිත්කළු, සිත් පුබුදුවන සැප සම්පත් ඔක්කොම අත්හැරියා.

මේ විදියට මං ගොඩක් සැප සම්පත් අත්හැරියා. ඉතා පැහැදිලි ව නිවන් මග පෙන්වා දෙන මේ ශාසනය තුළ මං මහණ වුණේ ශ්‍රද්ධාවෙන් ම යි. ඒ නිසා මට ආයෙමත් රන් රිදී වැඩ කිරීම සුදුසු නෑ. මං පතමින් ඉන්නෙ නිවන ම යි.

රන් රිදී බඩු අත් හැරියට පස්සෙ, එයා ආයෙත් ඒවා අරගත්තොත් ඒක එයාට වන ලොකු අත්වැරැද්දක්. ආර්ය සත්‍යාවබෝධයට රන් රිදී උපකාර වෙන්නෙ නෑ. සැනසීමට හේතු වන්නෙ නෑ. අනික, ඒ දෙය ශ්‍රමණයන්ට ගැළපෙන්නෙත් නෑ. ඒක ආර්ය ධනයකුත් නොවේ.

එයින් කර දෙන්නෙ ලෝභකම ඉපදවීම විතරයි. අහංකාර කම ඉපදවීම විතරයි. ඊට පස්සෙ මුළා වෙනවා. කෙලෙස් වැඩෙනවා. සැක සංකා වැඩෙනවා. ගොඩක් කරදර ඇති වෙනවා. ස්ථිරසාර දෙයක් එතන ඇත්තෙ නෑ.

මිනිස්සු ඕවට ඇලෙනවා. ප්‍රමාද වෙනවා. සිත් කිලුටු කරගන්නවා. එකිනෙකාට විරුද්ධ ව නැගී සිටිනවා. බොහෝ කෝලහල ඇති කරගන්නවා.

ඔය කාමයන්ට බැහැගෙන ඉන්න උදවිය ළඟ දකින්ට තියෙන්නෙ, නොයෙක් වද බන්ධන විතරයි. නොයෙක් කෙලෙස්, හැඬීම් වැලපීම් විතරයි. නොයෙක් කරදර විතරයි.

ඉතින් ඔයාල මගේ නැදෑයන් වෙලා ඉඳගෙන ත්, මගේ හතුරු පිරිසක් වගේ මාව කාමයට ම යොදවන්ට හදන්නෙ ඇයි?

රන් කහවණුවලින් ආශ්‍රවයන් ක්ෂය වෙන්නෙ නෑ. කාමයන් තමයි සැනසීමට විරුද්ධ සතුරො, වධකයෝ. මිතුරෝ නම් නොවේ. ශෝක හුල් හිත්වලට බඳින්නෙ මේ කාමයන් තමයි.

ඉතින් ඔයාල මගේ නෑදෑයන් වෙලා ඉඳගෙන ත්, මගේ හතුරු පිරිසක් වගේ මාව මේ කාමයට ම යොදවන්ට හදන්නෙ ඇයි? තේරුම් ගන්න මාව. මං හිස මුඩු කරපු, දෙපට සිවුරක් පොරව ගෙන ඉන්න, මහණ වෙච්ච කෙනෙක්.

ජීවත් වෙන්නෙ ගෙයක් ගානෙ පිණ්ඩපාතෙ කරගෙන. පොරවන්නෙ පාංශුකූල චීවර. ඉතින් මට ගැලපෙන්නෙ ඒ වගේ පැවිදි පිරිකර විතර යි.

මහා ඉසිරු දිව්‍ය මානුෂික හැම කාමයක් ම අත්හැරල දානව. උන්වහන්සේලා ඉන්නෙ නිවන කියන ක්ෂේම භූමියේ. විමුක්තියට පත්වුණ සිත් ඇතිව. අචල සැපයට පත්වෙලා ඉන්නෙ.

කාමයන් සමඟ මගේ කිසි ම ගණුදෙනුවක් නෑ. මට ඔය කාමයන් තුළ කිසි ම ආරක්ෂාවක් පෙනෙන්නෙ නෑ. කාමයන් කියන්නෙ මිතුරන් පිරිසක් නොවේ. වධකයෝ. ගිනිකඳු වගේ දුක් තියෙන්නෙ.

මේ කාමයන් කියන්නෙ බියක් ම යි. කරදරයක් ම යි. පීඩාවක් ම යි. මහා වධයක් ම යි. අපිරිසිදු දෙයක් ම යි. විෂම දෙයක් ම යි. මුළා කරවන දෙයක් ම යි. ජනතාව රවටන ලොකු ම දොරටුව යි.

මේ කාමයන් කියන්නෙ භයානක උවදුරක්. භයානක සර්පයෙකු ගෙ ඔළුව පැත්ත වගේ. අන්ධබාල පෘථග්ජන සත්වයන් මේ කාමයන් පිළිගන්නෙ හරි ම ආශාවෙන්.

කාම මඩ ගොහොරුවේ ඇලිල ඉන්න මේ බොහෝ සත්වයන් අවිද්‍යා සහගත ව යි ඉන්නෙ. මේ ඉපදෙන මැරෙන ලෝකෙ අවසානයක් ඔවුන්ට කවදාවත් දැකගන්ට ලැබෙන්නෙ නෑ.

මිනිස්සු ඔය කාමයන් නිසා බැසගෙන ඉන්නෙ දුගතියට වැටෙන පාරවල්වල. තම තමන්ට බොහෝ රෝග උපදවා දෙන කාමයන් තුළ ම යි ඔවුන් බැසගෙන ඉන්නෙ.

මේ කාමය විසින් බිහි කරන්නෙ හතුරන් ව යි. දුක් තැවුල් ඇති කරවනවා. සිත කිලුටු කරවනවා. ලෝකයා පිනවන එක ම අරමුණ බවට පත් කරවනවා. කෙලෙසුන්ට බන්දනවා. මරණයට ත් බැඳෙනවා.

මේ කාමයන් විසින් පිස්සු හදවනවා. උතුවෙන් දොඩවන්ට සලස්වනවා. සිත් කළඹවා දමනවා. සත්වයන් කෙලෙසා දමනවා. මාරයා විසින් අටවපු උගුලක් වගෙයි.

මේ කාමයන් තුළ අනන්ත ආදීනව තියෙනවා. බොහෝ දුක් තියෙනවා. බොහෝ විස තියෙනවා. ආශ්වාදය හැටියට තියෙන්නෙ චුට්ටයි. නමුත් ගොඩාක් රාගය ඇති කරවනවා. කුසල් දහම් වියළවා දානවා.

මේ කාමයන් නිසා හටගන්න මහා දුක් ගොඩ පේනකොට කාමයන්ගෙ පැත්තට නම් ආපසු හැරිල යන්නෙ නෑ. මං හැමදාම නිවනේම ඇලිලයි වාසය කරන්නෙ.

මං කැමැති අරහත්වයටයි. කාමාශාව මං අත්හැරියා. සියලු බන්ධනයන් නැති කරල මං අප්‍රමාදීවයි ඉන්නෙ.

මහා ඉසිවරුත් සසරින් එතෙරට වැඩියේ ඒ මාර්ගයෙන් ම යි. ඉතින් මාත් ශෝක නැති කෙලෙස් නැති, බියක් නැති, සෘජු මාර්ගය වන ඒ ආර්ය අෂ්ටාංගික මාර්ගයේ තමයි ගමන් කරන්නෙ.

ධර්මයේ සිත පිහිටුවා ගෙන ඉන්න මේ සුභා දිහා, රන්කරුවාගේ දුව දිහා බලන්න. ඇය ඉන්නෙ තණ්හාවෙන් තොරව. අරහත්වය ලබාගෙන ඉන්නෙ. ඇය ගස් සෙවණේ භාවනා කරනවා.

මං මහණ වෙලා අදට දවස් අටයි. ශ්‍රද්ධාවන්ත වූ, සද්ධර්මය නිසා සුන්දර වූ, උප්පලවණ්ණා භික්ෂුණිය තමයි හික්මෙව්වෙ. මාරයා ව බැහැර කරල මාත් ත්‍රිවිද්‍යාව ලබාගත්තා.

මේ සුභා භික්ෂුණිය දොස් රහිතයි. ණය රහිතයි. වඩන ලද ශ්‍රද්ධා ආදී ඉඳුරන් ගෙන් යුක්තයි. සියලු බැඳීම්වලින් නිදහස් නිවන් මග සම්පූර්ණ කරගෙන ඉන්නෙ. හරිම නිදහස්.

දෙව්ලොව අධිපති ශක්‍රයා දෙව් පිරිස පිරිවරා ගෙන ඉර්ධියෙන් ඇවිදින් සුභා නමැති රන්කරුවාගේ දියණියටයි ඒ වඳින්නෙ.